Minimalistyczny ślub, czyli jaki?

Minimalistyczny ślub często jest przedstawiany jako uroczystość z niewielką ilością prostych dekoracji (często w odcieniach bieli i zieleni) i prostym ubiorem młodej pary, a więc nawiązuje przede wszystkim do minimalizmu estetycznego. Ja jednak chciałam dzisiaj opowiedzieć o minimalistycznym ślubie w kontekście minimalizmu, jako filozofii i stylu życia. Sama, szukając przed własnym ślubem podobnych treści w przestrzeniach Internetu, zauważyłam, iż jest ich tutaj stosunkowo niewiele, a więc postanowiłam dołożyć swoją cegiełkę dla inspiracji.

Minimalistyczny ślub, czyli jaki?

Dostosowany do indywidualnych potrzeb

Minimalizm zachęca nas przede wszystkim do tego, by zastanawiać się nad tym, co jest dla nas najważniejsze. Poprzez pozbycie się z naszego życia niepotrzebnych rzeczy (fizycznych i niematerialnych), zostawiamy sobie przestrzeń na to, co najbardziej istotne. Decyzje dotyczące różnych życiowych kwestii podejmujemy w oparciu o swoje potrzeby, swoje priorytety i wartości.

Jeśli chodzi więc o organizację ślubu, można zainspirować się minimalistycznym podejściem i na samym początku poznać swoje priorytety, zdanie, opinie poprzez zadanie sobie pytań (najlepiej we dwójkę rozważyć m.in. takie kwestie):

- jak my sami sobie to wesele/ślub wyobrażamy (i tutaj oczywiście trzeba się liczyć z potrzebami dwóch zaangażowanych osób, kompromisem w różnych kwestiach)? Jaka pierwsza wizja przychodzi nam do głowy, co pojawia się w myślach? Często intuicyjnie "czujemy temat" i serce podpowie nam, jak chcielibyśmy, by taka uroczystość wyglądała, w jakiej sytuacji będziemy się czuć dobrze, komfortowo.

- jak się ma rzeczywistość do wizji, które przed chwilą opisaliśmy (np. czy mamy środki na taką uroczystość itd.)? Jak możemy dostosować taką wizję ślubu do rzeczywistości, jak ją zmienić, zmodyfikować, by udało się ją zrealizować i jednocześnie np. nie zbankrutować? Jak się mają nasze dwie wizje ślubu do siebie - czy są takie same, czy różne, jak możemy znaleźć kompromis, by spotkać się gdzieś "po środku" i by obie strony były zadowolone?

- jakie są nasze priorytety związane ze ślubem (np. chcemy by spędzili go z nami najbliżsi, chcemy wydać niewiele środków na jego organizację, chcemy by była to romantyczna uroczystość - warto wypisać sobie na kartce takie priorytety numerując je od najważniejszego do najmniej ważnego, dla każdej osoby mogą być one różne, a następnie porównać te kartki i zobaczyć co się nam "pokrywa", co nie i co możemy z tym zrobić)?

- jakie są ogólnie przyjęte w społeczeństwie "zasady" co do organizacji ślubu i z którymi z nich się zgadzamy, a co do których mamy inne zdanie?

- czego nie chcemy robić tylko dlatego, że "tak wypada"?

- jakie przedmioty, dekoracje, dodatki są promowane jako "konieczne" (i np. modne w danym sezonie - typu czekoladowa fontanna) na ślubie, a jakie my chcielibyśmy mieć?

- jak lubimy spędzać czas (we dwójkę/ z najbliższymi)? Czy można jakoś dołączyć taką "naszą" aktywność do dnia ślubu (chociażby jako formę ślubnej "zabawy", nawiązanie do tej aktywności w dekoracjach lub rzeczywiste zrobienie tego, co lubimy)?

- jakie ślubne aktywności nam odpowiadają, a jakie nie (np. czy lubimy tańczyć, jaką lubimy muzykę, co lubimy jeść i pić)? Z czego możemy zrezygnować lub zastąpić czymś, co jest bardziej "nasze"?

- jak dokładnie chcemy by wyglądał ten dzień (być może warto rozpisać sobie scenariusz godzinowy)?

- jaką sumę chcemy przeznaczyć na wesele?

- czy lubimy być w centrum uwagi (i jak odnieść to upodobanie do organizacji wesela)?

- jakie osoby chcemy zaprosić na ślub (pytania pomocne przy tworzeniu listy gości - Czy się lubimy, przyjaźnimy? Czy mamy o czym rozmawiać? Czy szanujemy się nawzajem? Czy jest to ważna relacja w naszym życiu? Czy umówilibyśmy się chętnie z tą osobą teraz na jakieś spotkanie? Kiedy ostatni raz rozmawialiśmy z tą osobą? Jak czujemy się w swoim wspólnym towarzystwie? Czy ta osoba popiera nasz związek? Czy spędzamy z tą osobą czas wolny? Czy wyobrażamy sobie, że w dzień ślubu nie będzie tej osoby z nami? Czy ta osoba zaprosiłaby nas na swój ślub?)

- jaki jest nasz codzienny styl bycia, co lubimy, jacy jesteśmy jako ludzie (i jak odnieść go do ślubu, czy też ślubnych tradycji)?

- jak się czujemy z ... (daną aktywnością ślubną)? Jakie emocje w nas budzi? Dlaczego tak się z tym czujemy, skąd się wzięło nasze przekonanie na ten temat? Czy chcemy mieć taką aktywność na swoim weselu?

Ślub zaplanowany zgodnie ze swoimi przekonaniami, ideami, pomysłami

Myślę, iż to bardzo istotne, by w ważnym dla nas dniu być po prostu sobą i czuć się swobodniej, poprzez to, iż podejmiemy takie decyzje, które będą typowo "nasze". Jeśli zaplanujemy taką uroczystość w zgodzie ze sobą, na pewno nie pożałujemy tej decyzji, w końcu będzie ona zgodna z tym, co czujemy, czego chcemy (a myślę, że trudno jest żałować czegoś, co robimy w zgodzie ze sobą). Ślub często nazywany jest "początkiem wspólnej drogi" i myślę, że taką wspólną ścieżkę, warto rozpoczynać w swój własny sposób - w końcu "oficjalnie" rozpoczynamy właśnie życie we dwójkę i powinna być to celebracja naszej wspólnej decyzji (a nie np. zlepków opinii innych ludzi na temat tego jak ta uroczystość ma wyglądać).

Ślubna uroczystość zainspirowana Waszymi wspólnymi pomysłami, będzie też ciekawsza i wyjątkowa. Jeśli np. będziecie chcieli wpleść w temat przewodni weselnych dekoracji jakieś symbole, które kojarzą się tylko z Wami, już sama oprawa zyska na oryginalności i poczujecie się bardziej jak "u siebie". Jeśli przykładowo zorganizujecie ślub plenerowy w miejscu, które jest dla Was wyjątkowe (np. związane z Waszą historią), to będzie to miało dla Was szczególne znaczenie (które będziecie odczuwać Wy) i na pewno jeszcze bardziej to docenicie. Jeśli poczujecie, że jakiś z tradycyjnych elementów wesela Wam nie odpowiada i będziecie słyszeli takie wyraźne wewnętrzne "nie", na samą myśl o nim - podarujcie go sobie, albo spróbujcie poszukać sposobu na to, jak zrobić to inaczej, po Waszemu. To tylko przykłady, ale chciałam dzięki nim ukazać, iż naprawdę warto zastanowić się nad tym, jak możecie uczynić taką uroczystość bardziej "Waszą".

"Kiedy ślub?"

Myślę, że może jest to oczywiste, ale stwierdziłam, że nie zaszkodzi wspomnieć - nie bierzcie ślubu tylko dlatego, iż często słyszycie to pytanie ("A kiedy ślub?"). Weźcie go wtedy, gdy będzie to dla Was odpowiedni czas, okoliczności i miejsce.
Ja osobiście (niestety) podjęłam w przeszłości kilka ważnych życiowych decyzji "zmotywowana" (albo raczej przymuszona) naciskiem otoczenia, czego bardzo żałuję. Wtedy jednak nie umiałam w ogóle zidentyfikować swoich granic, nie byłam wcale asertywna, miałam bardzo niskie poczucie własnej wartości, nie wiedziałam też jakie są moje prawa, potrzeby i priorytety. Z czasem zaczęłam się tego uczyć i w tym momencie na szczęście jestem w stanie odróżnić moje własne potrzeby, od tego, co oczekują lub czego chcą dla mnie inni. Decyzję dotyczącą własnego ślubu podjęłam już w zgodzie ze sobą, z czego bardzo się cieszę.
Trzeba też zaznaczyć, że inne osoby często chcą dla nas dobrze, stąd też czasem pojawiają się tego typu pytania. Każdy człowiek ma inną wizję dobrego, szczęśliwego życia, dla każdej osoby co innego jest ważne i istotne. Często bliskie osoby, chcą dla nas jak najlepiej i wierzą, iż dla nas będzie dobre takie życie, jakie oni sobie dla nas wyobrazili (zgodne z ich priorytetami i celami), że w ten sposób będziemy szczęśliwi (i oni chcą dla nas tego szczęścia). Nie zawsze jednak nasze cele i nasza wizja udanego życia pokrywają się z wyobrażeniami i priorytetami naszych bliskich, co jest całkiem naturalne, ponieważ każdy jest inny. Warto zdawać sobie z tego sprawę oraz znać swoją własną "wizję" spełnionego życia, wiedzieć czego my sami chcemy dla siebie i pamiętać o tym w momencie podejmowania ważnych życiowych decyzji.

Wiem, że czasem ciężko jest działać po swojemu (czy też "postawić się" i powiedzieć "ja myślę inaczej"), ciężko jest znieść poczucie, iż zawodzimy najbliższych i nie spełnimy ich oczekiwań (tu jednak może chodzić też o przepracowanie pewnego schematu działania wykształconego w dzieciństwie np. "nie mogę zawieść innych", czy też pracę nad stawianiem swoich własnych granic i poznaniem swoich priorytetów).
Jeśli jednak chcesz zrobić coś (w tym wypadku wziąć ślub) po swojemu i nie robić sobie za parę lat wyrzutów, iż nie było tak jak tak naprawdę chciałeś/aś, to spróbuj wziąć pod uwagę przede wszystkim swoje potrzeby i preferencje. Zastanów się co jest dla Ciebie ważne (wyobraź sobie w której sytuacji będziesz się lepiej czuć, możesz też stworzyć sobie listę za i przeciw) i zrób tak, jak podpowiada Ci intuicja.

Moje subiektywne odczucia wobec ślubów

Osobiście niezbyt lubię duże wesela - tzn. oczywiście cieszy mnie szczęście bliskich mi osób, które się nimi szczerze ekscytują i jestem szczęśliwa mogąc widzieć ich radość. Mimo wszystko duży ślub zawsze jest dla mnie stresującym przeżyciem - jako osoba wysoko wrażliwa, mająca wiele cech introwertyka, mocno wczuwam się w emocje osób, które biorą ślub - mam wrażenie, że czuję je całą sobą i już w trakcie składania przysięgi jestem strasznie przestymulowana (mam w sobie wiele emocji, czasem "trzęsie mnie" wewnątrz w ciele, po wyjściu z urzędu/kościoła mam często migrenę, często mam wrażenie, jakbym stresowała się za parę młodą). Wiem więc, że sama nie chciałabym być na miejscu panny młodej (na wielkim weselu). Nie lubię być w centrum uwagi - wtedy najchętniej zapadłabym się pod ziemię, nie czuję się komfortowo, gdy wszystkie oczy zwrócone są w moim kierunku. Całe to wydarzenie byłoby dla mnie mocno stresujące i nie czułabym się dobrze, a sądzę, że nie o to tutaj chodzi. Z kolei malutki ślub - dla mnie to jest to.

Cieszę się, że odkryłam moje własne odczucia dotyczące ślubu, bo to pozwoliło mi sprecyzować moje oczekiwania. Dlatego też zachęcam - pomyśl o swoich własnych odczuciach wobec ślubu - jakie są? Jak się czujesz na samą myśl o weselu i jak w związku z tymi uczuciami chciałbyś/abyś, by taki dzień wyglądał?

Myślę, że dodatkowo jestem osobą o dość "otwartych" poglądach i nie postrzegam ślubu jako swego rodzaju "konieczności" (oczywiście jest to jedynie moja własna opinia i rozumiem, że każdy może mieć swoje stanowisko w tym temacie, nie zamierzam prezentować "mojej" opcji jako w jakiś sposób lepszej) do tego, by żyć razem.
Być może gdyby nie kwestie prawne (związane z zawarciem małżeństwa), czułabym mniejszą potrzebę, by się na nie decydować. W moim odczuciu, bycie razem tak po prostu, bez podpisywania oficjalnej umowy, też może być równie dobre - prostu każdego dnia decydujemy się na to, że jesteśmy z drugą osobą i też robimy to jak najbardziej "na poważnie", co także odbieram jako bardzo romantyczne. Mimo wszystko w rezultacie zdecydowałam się na ślub i tego nie żałuję, ponieważ zrobiłam to w zgodzie ze sobą i rzeczywiście tego chciałam.

Od zawsze wiedziałam, że jeśli wezmę kiedyś ślub, to będzie on inny niż większość (ślubów, na których byłam w przeszłości). Na myśl przychodziła mi skromna uroczystość z najbliższymi osobami lub ślub tylko we dwoje (najlepiej na jakiejś egzotycznej wyspie). Razem z moim mężem zawsze mieliśmy dość zbliżone (choć nie identyczne) podejścia do kwestii ślubu - od początku wiedzieliśmy więc, że nie chcemy organizować tradycyjnego wesela i że w zamian wolelibyśmy np. pojechać w egzotyczną podróż poślubną (w ogóle to bardzo polecam przedyskutować takie kwestie dotyczące naszych oczekiwań wobec ślubu już na samym początku związku, to dużo ułatwia 😉).

Pamiętaj o tym, by rozważyć swoje własne odczucia wobec ślubu i wesela. Każdy może odbierać to inaczej i każdy sposób jest dobry, dobrze wiedzieć jaki jest Twój.

Jak wyglądał nasz ślub?

Nasz ślub był bardzo prostą uroczystością, jednak tak właśnie sobie to wyobrażaliśmy. Wzięliśmy ślub "prawie w tajemnicy" (wiedzieli jedynie najbliżsi), w urzędzie - tylko my i świadkowie. To była opcja w zgodna z tym na co mogliśmy sobie pozwolić w obecnych okolicznościach (jeśli chodzi o 🦠👑), jak i z tym, jak to sobie wyobrażaliśmy.

Nasze ślubne, "nietypowe" wybory

Ślub po 11 latach bycia razem

Jest to nietypowe podejście, przynajmniej w środowisku, w którym się wychowałam (tam raczej każdy bierze ślub po mniej więcej roku, czy dwóch bycia parą). Odkładanie decyzji o ślubie na czas, gdy rzeczywiście obydwoje będziemy tego potrzebować, spotykało się z wieloma przykrymi komentarzami i mocną krytyką. Były również podejmowane próby rozbicia naszego związku, skłócenia nas. Mimo wszystko udało się nam osiągnąć swój cel, dzięki temu, że wiedzieliśmy czego my chcemy i tego się trzymaliśmy.

Chciałabym jeszcze dodać, że dosłownie zaraz po nas, w urzędzie brała ślub para starszych osób, które były w wieku moich dziadków. Patrzyliśmy na nich z radością i uśmiechem - to był namacalny przykład przełamania utartego społecznego schematów: "jestem za stary/a", "na to już za późno", "a co ludzie powiedzą". Było to niesamowicie urocze.

Kiedy więc brać ślub? Tak jak wcześniej wspomniałam - wtedy, gdy jesteście na to gotowi i kiedy Wy tego chcecie, nie ktoś inny.

Wybór nazwiska

Dla mnie osobiście naturalnym jest fakt, iż każdy ma możliwość własnego wyboru i każda para może zadecydować po swojemu odnośnie zmiany nazwisk. My zdecydowaliśmy pozostać przy swoich nazwiskach i ich nie zmieniać, co przede wszystkim było podyktowane ułatwieniem jeśli chodzi o brak konieczności wymiany dokumentów.

Przy okazji warto wspomnieć o tym, iż zwyczaj przyjmowania nazwiska męża przez kobietę pochodzi jeszcze z czasów mocno patriarchalnych, kiedy to kobieta zmieniając nazwisko przechodziła spod władzy ojca pod opiekę męża. Z kolei w naszych czasach nie ma (a na pewno nie powinno już być) żadnego przymusu zmiany nazwiska (na nazwisko męża) i jest to nasza własna decyzja - jeśli chcemy zmieniać nazwisko - zróbmy to z przyjemnością, a jeśli nie mamy ochoty tego robić, to nie musimy, warto o tym pamiętać. Dobrze jest dużo wcześniej, na spokojnie przedyskutować kwestie nazwisk z partnerem/partnerką i poznać zdanie drugiej strony, by w rezultacie podjąć wspólną decyzję, która bierze pod uwagę potrzeby, zdanie, opinie każdej ze stron.

Ślub inspirowany ideologią less waste?

Jeśli śledzicie moje treści, to wiecie, że ważnym aspektem codzienności, jest też dla mnie minimalizm i życie bardziej w zgodzie z naturą. Planując ślub brałam więc też pod uwagę kwestie wpływu tej "imprezy" na środowisko.

Przede wszystkim staraliśmy się kupić jak najmniej przedmiotów tylko na tę okazję i w sumie nam się to bardzo dobrze udało - kupiliśmy naprawdę minimalną ilość. Prawie wszystkie rzeczy, które kupiliśmy na potrzeby ślubu będą też z nami jeszcze przez długi, długi czas. Nie były to więc przedmioty kupione "na raz", a praktyczne rzeczy, które długo nam posłużą.

Bardzo chciałam też kupić większość rzeczy z drugiej ręki, niestety się to nie udało (z powodu koronawirusa - ja nabywam rzeczy z drugiej ręki przede wszystkim stacjonarnie i poprzez wymiany, a w internecie ciężko było mi znaleźć tego, czego szukałam).

Starałam się więc kupić rzeczy z lokalnych lub z polskich sklepów, które były wyprodukowane w Polsce (tu też nie ze wszystkim mi się udało). Zakupy ślubne nie były więc w 100% eko, ale były na tyle ekologiczne na ile mi się udało (i nie wyrzucam sobie tego, zrobiłam to, co mogłam).

Poprzez to, iż nie organizowaliśmy wesela, nie wyprodukowaliśmy tych wszystkich odpadów, które by się z nim wiązały, co w sumie bardzo mnie cieszy.

Jeśli zmierzacie organizować wesele, to wartościowe porady w odniesieniu do weselnego less waste znajdziecie w tym filmiku oraz w komentarzach pod nim, dużo inspiracji (w odniesieniu do wykonania własnych, ekologicznych dekoracji) można też znaleźć na Pintereście, wyszukując po haśle "less waste wedding" lub "eco wedding diy".

Różowa sukienka

Poszłam do ślubu w nie w tradycyjnie białej, a w różowej sukience. W typowej śnieżnobiałej bieli nie czuję się dobrze i nie lubię jej nosić, a pudrowy róż do mnie przemówił. Chciałam też mieć sukienkę, której później będę mogła później używać (PS w rezultacie po kilku miesiącach zdecydowałam się jednak sprzedać sukienkę, z zyskiem 😁) i taką też udało mi się znaleźć. Początkowo bardzo chciałam pójść do ślubu w sukience, którą miałam w szafie od 10 lat, jednak październikowy termin ślubu, sprawił, iż typowo letnia sukienka nie miała tutaj miejsca. Następnie próbowałam znaleźć sukienkę z drugiej ręki i przez kilka miesięcy nie ustawałam w poszukiwaniach, ale w rezultacie, w czasach pandemii ciężko było mi znaleźć to, czego szukałam (nie mogłam chodzić po ulubionych second handach) i zdecydowałam się na zakup nowej sukienki (kupiłam ją tutaj, tej konkretnej sukienki nie ma już w sklepie). Co prawda bardzo chciałam też znaleźć sukienkę z ekologicznego materiału (najlepiej eko-bawełny), ale znajdowałam jedynie typowo letnie kreacje, a więc nie pozostało mi nic innego, jak zgodzić się na zakup produktu z bawełny i niewielkiej domieszki poliestru. Sukienka jednak w 100% odpowiada moim potrzebom jeśli chodzi o kolor, fason, wygląd, to jak na mnie leży i o jakość jej wykonania, jest to dokładnie to, czego szukałam (w odniesieniu do wyglądu sukienki). Cieszę się, że przy okazji jest to materiał, który się nie mnie i nie muszę się obawiać, że po kilku godzinach imprezy będę "cała pomięta".

Podczas dnia ślubu czułam się w tej sukience dobrze, komfortowo, wygodnie (nic mnie nie uwierało, myślę, że to naprawdę ważne, by w takiej sukience czuć się naprawdę wygodnie). Czułam się sobą - nie jakbym była "przebrana", a po prostu ubrana naturalnie, w zgodzie z tym, co mi się podoba i w czym dobrze się czuję.

Zastanawiasz się nad swoją ślubną sukienką? Na chwilę zapomnij o tym, co w społeczeństwie uważa się za "idealną ślubną suknię" i zanurz się w swoim własnym wyobrażeniu o tym jak ty chcesz się w tym dniu czuć i jak chcesz wyglądać. Jaki kolor ma Twoja suknia? Z jakiego materiału jest uszyta? Niech będzie to Twój wybór.

Gdzie szukać sukienki?

Jeśli zależy Ci na sukience z drugiej ręki, szukaj w lokalnych ciucheksach i na Vinted. Jednak, nie zagwarantuję sukcesu - mi osobiście nie udało się (przez kilka miesięcy) znaleźć na Vinted dokładnie tego, czego szukałam, ale warto spróbować. Można tam znaleźć naprawdę ładne sukienki ślubne za 50, 100, czy 200 zł.

Jeśli chcesz kupić nową, typową suknię ślubną z salonu, skorzystaj z oferty takiego, który jest w Twojej okolicy (wybierz lokalnie - to też bardziej ekologiczna opcja).

Jeśli chodzi o kupowanie nowej sukni (nie takiej typowo ślubnej), w niskim pułapie cenowym (np. do 800 zł) - kilka moich koleżanek znalazło swoje suknie ślubne na Zalando lub w sklepie Asos i wszystkie są z tych znalezisk bardzo zadowolone, a sukienki w mojej opinii wyglądają naprawdę ładnie.

Jeśli zależy nam na znalezieniu niedrogiej, białej sukienki, nie takiej "typowo ślubnej", to warto szukać też po haśle "biała sukienka", "elegancka, biała sukienka", "kremowa sukienka", zamiast - suknia ślubna.

Przy okazji moich własnych poszukiwań sukienkowych, zrobiłam też ankietę na moim Instagramie i przy pomocy obserwatorek powstała poniższa lista polskich sklepów z sukienkami (nie typowo ślubnymi, a "zwykłymi", jednak można wśród nich znaleźć także takie eleganckie sztuki, nadające się i na taką okazję), z lepszej jakości materiałów.

Fryzura + makijaż


Nie korzystałam z usług fryzjerki, czy kosmetyczki. Włosy uczesałam sobie sama (jak z resztą na wszystkie poprzednie uroczystości na których byłam, nigdy nie robiłam sobie fryzury na wesele u fryzjera) - najpierw miałam w planach trudniejsze w wykonaniu upięcie, jednak w rezultacie pozostałam przy włosach zaczesanych na jedną stronę i wpięciu w nie grzebienia (był to dobry wybór, bo rano nie musiałam się spinać i stresować układaniem włosów, dodatkowo kilka dni przed ślubem złapał mnie silny ból kręgosłupa, więc nie byłabym w stanie długo trzymać rąk w górze podczas układania włosów). Nałożyłam delikatny, prosty, naturalny makijaż, korzystając z kosmetyków, które już posiadałam. To również była świetna decyzja, w takim zrobionym przez siebie makijażu czułam się naturalnie i wyglądałam jak ja. Mam wrażenie, że mocno pomalowana nie czułabym się sobą, a w moim "zwyczajnym" makijażu czułam się swobodnie, naturalniej i pewnie.


Zakupy ślubne

W rezultacie nie kupowaliśmy na potrzeby ślubu tak wielu nowych rzeczy (jak to zwykle się kupuje). Do urzędu pojechaliśmy po prostu Boltem (więc uniknęliśmy kosztów wynajmowania ślubnego samochodu). Nie zamawialiśmy też fotografa - część "sesji ślubnej" zrobiliśmy sobie sami w mieszkaniu (przy użyciu mojego aparatu, telefonu i statywu), pomocy w zrobieniu zdjęć poza mieszkaniem udzielił nam także świadek. Oczywiście "odpadły" nam wszystkie opłaty i załatwienia związane z organizacją wesela, zapłaciliśmy jedynie za przejazdy i obiad dla czterech osób w restauracji.
Na potrzeby ślubu została zakupiona moja sukienka, buty (które w rezultacie odsprzedam), torebka, kwiaty, szal oraz jedna obrączka. Mąż skorzystał z garnituru, który już posiadał, dokupił jedynie płaszcz, który przyda mu się również na inne wyjścia. Przy okazji kupiliśmy też sobie większy parasol, pod którym możemy komfortowo zmieścić się we dwójkę, myślę, że przyda się nam jeszcze nie raz podczas jesiennych spacerów. Staraliśmy się naprawdę ograniczyć ślubne wydatki tylko do typowo potrzebnych rzeczy i kupować przemyślane przedmioty, które będą służyć jeszcze przez długi czas.

Ceremonia

Braliśmy ślub w urzędzie, tylko w obecności świadków. Była to opcja ślubu, na który obydwoje się zgodziliśmy i który nam odpowiadał. Osoby, które nam towarzyszyły popierały naszą decyzję i czuły się jak najbardziej w porządku z formą całej uroczystości, na jaką się zdecydowaliśmy, dzięki czemu i my czuliśmy się bardzo komfortowo. Ślub w urzędzie, dla nas, jako osób niewierzących, był też opcją zgodną z przekonaniami i czuliśmy się z tym wyborem jak najbardziej w porządku.

Często słyszy się głosy mówiące, jakoby ślub w urzędzie był "sztywny", urzędowy i niezbyt uroczy. Myślę, że to kwestia tego, czego kto oczekuje i co uważa za romantyczne. Dla mnie ta skromna ceremonia była naprawdę miłym przeżyciem i nie chciałabym inaczej - kameralne grono, muzyka na żywo, profesjonalna urzędnik, która w bardzo przyjemny sposób przeprowadziła całą ceremonię.

Ceremonia w czasach pandemii odbywała się trochę inaczej niż zwykle, istniały ograniczenia liczby osób, które mogły znaleźć się na sali i w całym urzędzie, jednak my i tak byliśmy tylko we czwórkę, więc nie stanowiło to problemu.

Dlaczego zdecydowaliśmy się na ślub tylko i wyłącznie w towarzystwie świadków? Na ten temat to mogłabym napisać chyba epopeję i nie obeszłoby się też bez opisania całej historii mojego życia oraz problemów rodzinnych😉. W tym momencie nie chcę opisywać tej historii. Powiem tylko, że to była opcja najbardziej dla nas komfortowa, rozsądna i taka, która przysporzyła nam jak najmniej stresów - po prostu najlepsza opcja jaką mieliśmy (analizowaliśmy to wiele razy).

Po wyjściu z urzędu udaliśmy się ze świadkami na rynek, chwilę pospacerowaliśmy i zrobiliśmy sobie kilka zdjęć. Udaliśmy się na obiad do jednej z naszych ulubionych restauracji, gdzie miło spędziliśmy wspólnie czas.

Wszystko odbyło się w zgodzie z naszymi poglądami i patrząc z perspektywy czasu niczego bym nie zmieniła.

 Kilka informacji dotyczących ślubu w USC

- Sprawdzone i zwięzłe informacje w tym temacie znajdziesz tutaj.

- W tym momencie nie trzeba już składać w urzędzie odpisów aktów urodzenia (takie, przestarzałe informacje można znaleźć na wielu stronach internetowych, teraz dane te istnieją w systemie elektronicznym, jeśli macie wątpliwości jak to jest w waszym urzędzie, warto wcześniej zadzwonić i upewnić się jakie dokumenty macie złożyć).

- Dobrze mieć swoją teczkę na akt ślubu, który otrzymujemy po uroczystości (my dostaliśmy np. tylko papierek, bez teczki)

- Ślub może odbyć się bez obrączek - nie ma konieczności ich posiadania, by zawrzeć małżeństwo, pierścionki to jedynie tradycja i symbol.

- Ślub w USC można wziąć także w środku tygodnia, my mieliśmy we czwartek.

Podróż poślubna

Mieliśmy wielkie plany dotyczące podróży poślubnej (od zawsze marzyłam o zagranicznej podróży zaraz po samym ślubie) jednak czas pandemiczny zweryfikował tę kwestię😉. Mimo wszystko liczymy mocno na to, że ten wyjazd uda się nam zrealizować w przyszłości ( spoiler z przyszłości - udało się 😁💕) dogodnym i spokojniejszym czasie. Nasza podróż poślubna odbyła się bardzo lokalnie, bo w naszym mieście. Spędziliśmy miło czas w spa i ulubionej restauracji (bo szczęśliwym trafem jeszcze wtedy działała, na jeden dzień przed zamknięciem wszystkich restauracji) - na ten wieczór mieliśmy ją tylko dla siebie, byliśmy jedynymi gośćmi, więc miało to swój wyjątkowy klimat.

Co zrobiłam sama - ślubne DIY

- Bukiet

Na samym początku planowałam wybrać gotowy bukiet, znalazłam w ofercie internetowej kwiaciarni taki, który bardzo mi się podobał, jednak coś mnie zamroczyło i zapomniałam sprawdzić recenzji kwiaciarni na ich stronie na Facebooku - przypomniałam sobie o tym dopiero na dwa dni przed ślubem, gdy przyszło do zamawiania bukietu i okazało się, że opinie klientów na stronie nie są zachęcające, a bukiety w rzeczywistości wyglądają naprawdę średnio (i nadają się do memów - oczekiwania vs rzeczywistość).

W rezultacie postanowiłam więc na szybko poradzić sobie sama. Mąż zakupił (dzień przed ślubem) same kwiaty, a ja je ułożyłam i związałam (korzystając ze wstążki, którą posiadałam i kilku szpilek, których na co dzień używam do szycia). Układałam kwiaty inspirując się tym filmikiem, okazało się, że nie jest to wcale trudne zadanie i sprawiło mi dużo przyjemności. Bukiet w moim odczuciu (ale nie jestem florystką) wyglądał bardzo ładnie. W każdym razie satysfakcja z przygotowania swojego własnego bukietu na ślub była dla mnie naprawdę bezcenna.

- Fryzura

Jak już wcześniej wspomniałam postanowiłam sama uczesać sobie włosy. Moja fryzura była zainspirowana trzema propozycjami z Pinteresta (1, 2, 3), z tym, że nie miałam pofalowanych włosów (pozostawiłam je naturalne, takie, jakie mam). Do prostej fryzury dodałam grzebyk, który zakupiłam tutaj.

"Przygotowanie włosów" przed ślubem nie zajęło mi wiele czasu. Włosy umyłam dzień wcześniej, ponieważ wiem, że moje włosy wyglądają najlepiej na następny dzień od umycia (wspominam o tym, ponieważ jeśli decydujemy się na zrobienie własnej fryzury ślubnej, warto wziąć taką kwestię pod uwagę), używając kosmetyków, które znam (by nie dostać przypadkiem uczulenia). Rano, w dzień ślubu zwilżyłam włosy hydrolatem i podsuszyłam suszarką (trzymając głowę w dół + susząc na szczotce), wtarłam też w skalp odrobinę mojego pudru do włosów diy i delikatnie utapirowałam, co pozwoliło mi uzyskać efekt większej objętości. Następnie ułożyłam fryzurę, wtarłam w końcówki olejek z pestek śliwki i to wszystko.

Czy można iść do ślubu z taką "zwyczajną" fryzurą? Oczywiście, że "można" - sami decydujemy o tym z czym czujemy się dobrze i komfortowo, takie decyzje należą do każdej panny młodej z osobna. Najlepiej wybrać taką fryzurę, która byłaby dla nas wygodna w noszeniu również na co dzień. Warto potestować i spróbować pochodzić sobie w danej fryzurze przez cały dzień, zobaczyć jak będziemy się czuć (czy będziemy się cały czas poprawiać, czy nie będzie nam utrudniać danych ruchów, czy nie będzie nas denerwować).

- Makijaż i pielęgnacja skóry przed ślubem

Na co dzień dbam o regularność w mojej pielęgnacji i tak samo starałam się działać przed ślubem (trzymałam się po prostu mojej rutyny pielęgnacyjnej i korzystałam ze sprawdzonych kosmetyków).

Dzień wcześniej postarałam się dobrze wyspać (co się udało:)), pić odpowiednią ilość wody (co staram się robić także na co dzień), nałożyłam ulubioną maseczkę diy z jogurtu naturalnego. Zrobiłam sobie również masaż twarzy korzystając jak zwykle z instrukcji z kanału Azjatycki cukier. Korzystałam tylko i wyłącznie z kosmetyków i technik pielęgnacji, które już znam i stosuję od dawna (moja skóra potrafi mocno zareagować na zmiany w pielęgnacji, więc wolałam tego uniknąć).

Jeśli chodzi o makijaż, to zaczęłam ćwiczyć jego wykonanie na miesiąc przed ślubem (od marca przestałam się malować i musiałam na nowo wyrobić sobie rękę, choć przyznam, że nigdy nie byłam jakimś mistrzem makijażu i się na nim nie znam). Makijaż, który wykonałam był bardzo prosty i delikatny, zainspirowany zdjęciami, które również znalazłam na Pintereście (1, 2).

- Paznokcie

Od kilku lat nie maluję paznokci, jednak przed ślubem zdecydowałam się na zakup bezbarwnej odżywki i z niej skorzystałam. Szczerze przyznam, że nie żałuję - fajnie było mieć pomalowane paznokcie na ślubie, choć na co dzień nie potrzebuję tego do szczęścia, więc odżywkę w rezultacie przekażę dalej. Czy konieczne jest malowanie paznokci na ślub? Nie - jeśli tego nie chcesz, jeśli tego nie lubisz - nie zmuszaj się, a jeśli chcesz, to maluj, czerp z tego przyjemność - pamiętaj, to Twój wybór.

- Zdjęcia

To było moje małe marzenie, żeby w dniu ślubu robić samej zdjęcia (tak, wiem, nietypowo, bo większość osób ma dokładnie na odwrót 😉). Podczas zdjęć robionych samowyzwalaczem, nie spinam się i nie stresuję. Czuję się dobrze, komfortowo, naturalnie, po prostu sobą. Dodatkowo lubię robić zdjęcia, więc nie wyobrażałam sobie tego inaczej, możliwe, że kiedyś będę takiej decyzji żałować, ale cóż, na ten moment podjęłam ją w zgodzie ze sobą 💗. Nie chciałam też mieć milionów zdjęć z tego dnia - chciałam mieć mniej, ale starannie wyselekcjonowanych - w końcu, zgodnie z zasadą minimalizmu nie potrzeba milionów przedmiotów, by wywoływać wspomnienia - wystarczy kilka dobrze dobranych, które będą cieszyć bardziej niż wiele rzeczy (których, jeśli jest dużo i tak nie zawsze mamy czas przeglądnąć w całości) - nie ilość, a jakość.

I tak właśnie było - zdjęcia zrobione przy pomocy własnego aparatu, obrobione własnoręcznie, bardzo mnie cieszą. Czy mogłyby być ładniejsze, lepiej wykonane - z pewnością. Ale są nieidealne, moje własne, więc mają dla mnie jeszcze większą wartość sentymentalną i znaczenie.

Ślub po swojemu

Zapowiadając wpis o ślubie na Instagramie, wspomniałam, iż był on nietypowy. Sporo osób zapytało mnie o to, na czym ta nietypowość polegała, a gdy pokrótce wyjaśniłam, spotkałam się ze stwierdzeniami, że w sumie to aż tak nietypowo go nie odbierają. I wiecie co, bardzo mnie to cieszy. To znaczy, że nie wszyscy patrzą na śluby innych osób jako na uroczystość, do której można bez problemu wtrącać swoje trzy grosze. Cieszę się na taką zmianę.

Mimo wszystko w różnych przestrzeniach Internetu (nie mówię tu o tolerancyjnej społeczności, którą znam z Instagrama) wciąż można spotkać się z wieloma negatywnymi komentarzami odnośnie "nietypowych" ślubów, np. ślubu we dwoje. Czytamy: "nie wiem jak tak w ogóle można", "nie zaprosić na ślub wszystkich bliskich osób - totalny brak kultury".

Oczywiście każdy ma prawo do własnej opinii i wyrażenia zdania. Ja z mojej perspektywy myślę, że osoby, które są mi bliskie, dobrze mnie znają i zrozumiały moją decyzję oraz chcą dla mnie jak najlepiej, więc są w stanie zrozumieć mój wybór, nawet jeśli same mają inne zdanie w tym temacie.
Jeśli robimy coś inaczej niż większość (nie tylko jeśli chodzi o temat ślubu), to możemy liczyć się z tym, iż nie spotkamy się ze zrozumieniem i akceptacją. Nawet jeśli bardzo byśmy się starali zaspokoić potrzeby wszystkich, to często i tak to nie wychodzi (widać to chociażby na dużych weselach, gdzie nie sposób dogodzić dosłownie każdemu z gości i nawet przy sporych staraniach i tak może pojawić się ktoś, kto narzeka, że "zupa za słona"). Dlatego warto po prostu działać po swojemu, w zgodzie z tym, co podpowiada nam serce - w końcu to przecież nasze własne życie, nie kogoś innego, a przemyślanych decyzji podjętych w zgodzie ze sobą i swoimi wartościami, raczej nie będziemy żałować. Myślę, że ślub to wybór przede wszystkim pary młodej - robimy to dla siebie, a nie dla innych osób.

Podczas ślubu najważniejsze powinno być też dla nas uczucie, bycie tu i teraz, czas spędzony z osobami, które dobrze nam życzą, a nie to, czy udało się odhaczyć wszystkie "atrakcje" na weselnej liście "must have" tego sezonu (zgodnie z treścią cytatu - "love people, use things, the opposite never works"). Tak naprawdę nie jest ważne, czy pójdziemy do ślubu w sukience za 200 zł, czy za 2000, nie jest ważne, czy zjemy tort składający się z 5 pięter, czy "zwykłe" ciasto w restauracji. Liczą się emocje, odczucia jakie będą nam towarzyszyć, rozmowy jakie będziemy prowadzić, czas, który spędzimy w gronie bliskich.

Nie bójmy się także pomyłek, niedociągnięć, czy tego, że coś pójdzie nie tak, jak sobie zaplanowaliśmy - zawsze może tak być, bo nie na wszystko mamy wpływ (np. na pogodę, na zachowania innych osób). Całe nasze życie jest nieidealne, ten dzień też może taki być i to naprawdę nic strasznego, a wszystkie te niedociągnięcia, pomyłki (jeśli się wydarzą) będziemy za jakiś czas wspominać z uśmiechem. Sprawią one, że ten dzień będzie typowo nasz, wyjątkowy, nie idealny, a wystarczająco dobry.

Ślub to uroczystość, podczas której dwie osoby decydują się być razem i wyznają sobie miłość, a więc sądzę, że to właśnie do nich należy wybór sposobu w jaki chcą taką okazję świętować. Każdy powinien móc mieć wybór, w jaki sposób chce spędzić ten dzień i zrobić to po prostu po swojemu. Jeśli mamy ochotę organizować duże wesele i dzielić radość z dużą ilością osób - zróbmy to; marzy nam się malutka uroczystość w ogródku - zaplanujmy ją; chcemy wyjechać i wziąć ślub na zagranicznej plaży tylko we dwoje - cóż stoi na przeszkodzie (no w sumie teraz trochę koronawirus, ale poza tym 😄)?

I do tego właśnie inspiruje nas minimalizm - aby działać w zgodzie z tym, co podpowiada nam serce. W końcu mamy tylko jedno życie i warto przeżyć te najważniejsze (ale także i te codzienne) chwile po prostu po swojemu.

Ciekawa jestem jak wyglądały lub jak chcielibyście by wyglądały Wasze śluby? Co myślicie o ślubie w ujęciu minimalistycznym? Jeśli macie ochotę podzielcie się w komentarzu :).